Corona en wat het met mijn motivatie en gemoedstoestand doet!

De lockdown, het RIVM…zoveel mogelijk thuis werken en reis niet met het OV als dit niet echt nodig is.

In het begin vond ik het eigenlijk wel lekker. Het bracht me rust en aangezien ik graag thuis ben had ik er geen moeite mee. Waar ik iedereen om me heen hoorde klagen (al na een week) vond ik het wel best en begreep ik serieus niet waar iedereen nou over liep te zeuren. In plaats van zeuren en alleen het negatieve te zien bekeek ik het van de positieve kant, thuiswerken kon lekker buiten want het was heerlijk weer en de natuur floreerde (en doet dat nog steeds). Ik had tijd over om eens een keer grote opruiming in mijn huis te houden en ik spaarde wat geld uit doordat ik niet meer random kopjes koffie haalde onderweg en reiskosten had. Dat is nu meer dan drie maanden geleden.

Waar ik het in het begin heel fijn vond, goedgehumeurd was en lekker met energie op tijd mijn bed uitkwam en mijn ding deed, merk ik dat ik nu steeds minder energie heb, ik ga moe naar bed en wordt nog steeds moe wakker. Mijn humeur gaat achteruit en ik begin nogal lui te worden. In de zin dat ik weinig zin heb om iets te doen…omdat er in alle eerlijkheid nog maar weinig te doen is. Netflix en Disney Channel heb ik inmiddels ook wel gezien en het schooljaar loopt ten einde wat betekent dat er maar weinig schoolwerk te doen is. Ik merk dat mijn lontje korter word en betrap me erop dat ik me verveel. Ik wil naar buiten toe, en niet alleen voor een wandelingetje maar gezellig met mensen afspreken. Ik mis dat, menselijk contact. Vooralsnog ben ik nog steeds het OV niet ingestapt, omdat ik in de risicogroep zit en het wordt afgeraden.

In de weekenden gaan Mike en ik wel vaak met de auto weg en van het mooie weer genieten maar de rest van de week zit ik gewoon thuis, vaak met hoofdpijn. Ook kijk ik telkens weer op de klok hoe laat het is en lijkt de tijd heel traag te gaan. Oftewel, na drie maanden begint het me mentaal en lichamelijk toch best wel op te breken. Zo erg zelfs dat ik al een paar x op het punt heb gestaan om gewoon in het OV te stappen en iets te gaan doen.

Dat niemand weet hoe lang dit nog gaat duren maakt het des te lastiger. Want…Ik zit in de risicogroep maar ik ga toch echt niet eeuwig thuiszitten omdat ik anders misschien wel heel erg ziek kan worden of nog erger. Dan heb ik geen leven meer.

Ik heb gelukkig een partner waar ik mee kan praten en die er ook is dus ik sta er niet helemaal alleen in en dat helpt enorm. Maar ik kan me alleen maar voorstellen hoe het moet zijn als je helemaal alleen bent. Bij deze daarom een oproepje. Heb of ken jij mensen in jou buurt die dit allemaal alleen door moeten maken? Bel ze een keertje extra op of ga even langs (op gepaste afstand natuurlijk)

Laten we hopen dat het leven snel weer normale vormen gaat aannemen en we weer lekker met elkaar kunnen knuffelen en het leven weer kunnen hervatten!

Liefs Dalia